فرصتی که در هر بحران نهفته است
همه‌ی ما میدانیم که در زبان چینی از یک کلمه‌ی یکسان برای رساندن مفاهیم “بحران” و “فرصت” استفاده می شود. تفکر پشت این عمل این است که بسته به طرز نگرشمان، در هر بحران می تواند یک فرصت وجود داشته باشد. کلمه‌ی انگلیسی بحران (crisis) ریشه‌ی یونانی به معنی “جدا کردن، قربال کردن” دارد. به این معنی که تصمیم بگیریم فقط چیزهای ارزشمند را نگه داریم. در هر بحران یک فرصت نهفته شده است و هرچه این بحران عمیق تر باشد، این فرصت بزرگتر است. اما بعضی از انسان ها تواناییِ دیدنِ این فرصت ها را ندارند.
بحران هایی در ابعاد بسیار بزرگ از نظر برخی مانند طوفان هایی ایده‌آل هستند که میتوانند به ما کمک کنند که بهتر و واضح تر اطرافمان را ببینیم؛ تا افق دیدمان را از مشکلات کوچک فردی یا ملی فراتر ببریم و از دید جهانی به مسائل نگاه کنیم؛ تا متوجه شویم که نمی توان به درستی به بحران های محل زندگیمان (مثل بالا رفتن نرخ بیکاری منطقه) پرداخت، مگر اینکه از دید بین المللی به آن ها نگاه کنیم.
به دلیل این که این بحران بر همه‌ی ما تاثیر می گذارد و هم برای ما هم برای فقرا مشکل ساز است، میتوانیم بدونِ هیچ قصد عوام فریبانه‌ای بگوییم که این بحران کلاس فشرده‌ای در زمینه‌ی آگاهی برای ما ایجاد کرده است. به ما اجازه می دهد شکافی مالی که در اثرِ خودخواهی و طمعِ افراد ثروتمند ایجاد شده است را با شگفتی ببینیم. همچنین میتوانیم ببینیم که وحشتِ از دست دادن سود به چه سرعتی باعث عکس‌العمل نشان دادنِ بازارهای جهانی می شود، و از طرف دیگر دولت های جهانی در پاسخ به این بحران ها چه سخاوتمندی غیر قابل پیش بینی‌ای از خود نشان می دهند.
این بحران میتواند حقایق حیرت انگیزی را به ما نشان دهد، برای مثال متوجه می شویم ترسی که در ابعاد جهانی از ورشکستگی بین المللی وجود دارد، می تواند به چه سرعتی منابع بسیار بزرگ را جمع آوری کند و تلاش های سیاستمدارانه را در یک جهت همسو سازد. پس از به دست آوردن این آگاهی از میلیون ها (حتی میلیاردها) منابع‌جمع‌آوری شده به طور ناخودآگاه آن را با منابع بسیار کمی که به مسائل مهم تر تخصیص داده شده‌اند مقایسه میکنیم. مسائلی مانند فقری که جان میلیون ها نفر در دنیا را تهدید میکند. فقر هم میتواند ترسی در ابعاد جهانی ایجاد کند، اما افراد فقیر به این ترس عادت کرده‌‌اند. بحرانِ آنها مانند یک سونامیِ بی صداست که همه به آن عادت کرده ایم. و عکس‌العمل های پراکنده‌ای که به این بحران نشان داده میشوند، خیلی سرعت آرامی دارند..
بیایید مثبت فکر کنیم. بیایید آرزو کنیم که این بحران به ما کمک چشمانمان را کمی بازتر کنیم و این مقایسه ها را انجام دهیم. بیایید امیدوار باشیم که این بحران باعث شود در آینده چشمان بسیاری به روی نیازهای جهانی بازتر شود و همچنین به روی مسئولیتی که در قبالِ اقتصاد جهانی داریم.
بیایید در این عصرِ سال نو به خاطر بیاوریم که انگیزه‌ی اصلیمان در زندگی نباید خرج کردن و اصراف باشد، بلکه باید به یاد داشتنِ مطلبی باشد که خداوند در میان حرف هایش به ما آموزش داده است:
“نمیتوان هم به خداوند خدمت کرد، و هم به مالِ دنیا.”